PODSTAWY JĘZYKA HISZPAŃSKIEGO #3: WYMOWA

 b – na początku wyrazu, oraz po m i n czytamy jak w języku polskim. Przykład: bien – bien (dobrze) W pozostałych przypadkach (b = v) brzmienie tej litery przypomina polskie w w polączeniu z b. Przykład: La Habana = la awana. Habitacíon = abitasjon. Pokój.

c - Przed a, o, u – jak: k. Przykład: cama – kama, (łóżko), Córdoba – kordowa, cuándo (kiedy). W innym wypadku wymowa jest zbliżona do angielskiego „th” To tak jakby polskie niewyraźne s. Przykład: gracias – grasjas (dziękuję), cielo – ssielo (niebo) Jednak najlepiej będzie jak wymówisz jak angielskie „th” np. thank you. Mam nadzieję że coś rozumiesz z tego ;>

ch – jak zmiękczone polskie cz Przykład: chica – czika (dziewczynka) Trochę nawet jak: ci.

d - Przeważnie jak polskie d, jednak w środku wyrazu jest słabsze niż polskie d, a na końcu zanika. (w niektórych regionach Hiszpanii). Przykład: Perdón – perdon (przepraszam) Pared = pare (ściana).

f – jak polskie f.

g - Przed a, o, u – jak: g. Przykład: gato – gato, guapa – głapa (ładna). W pozostałych przypadkach wymawiamy jak polskie h. Przykład: gente – hente (ludzie)

Zwróć uwagę na połączenie dwóch samogłosek w wyrazie guapa, ua jest to tak zwany dyftong. W j. hiszpańskim jest ich więcej, powstały w wyniku połączenia dwóch samogłosek, dyftongi takie jak ua, ue, ui wymawiamy jak: ua - ła (tak jak w przypadku guapo – głapo) ue – łe bueno – błeno (dobry) ui – łi cuidado – kłidado. Samogłoski takie jak: a, e, o, są to mocne samogłoski, do słabych należą: e, i. Są jeszcze tryftongi, powstałe z połączenia trzech samogłosek (iai, iei, uai, uei) Jeżeli zetkniemy się z dwoma samogłoskami mocnymi takimi jak: ae, ea, oe, eó, z nich nie powstają dyftongi i każda z samogłosek tworzy odrębną sylabę.

h – nie wymawiaj jej nigdy! Przykład: Historia – istorja, hija – icha (córka)

j - jak polskie h. Przykład: Juan – Hłan, hola – ola (cześć). (Odpowiednikiem tego imienia w j. polskim będzie Jan)

l – wymawia się jak polskie l. Przykład: luna – luna (księżyc)

ll – te podwójne ll różni się wymową od pojedyńczego, brzmi to tak na pograniczu dź i dż np. ella = edźa a w niektórych regionach też lj z naciskiem na j przykład: llamar –ljamar (dzwonić, wołać).

m – wymawiamy jak polskie m (madre – madre; mama) n – tak samo jak polskie n (tengo – mam)

ñ – raczej miękko, przykład: señor - senior (pan), español - espaniol (Hiszpan)

p – jak polskie p

q – występuje zawsze z u i tego u w ogóle nie wymawiamy. Przykład: que – ke (co), queso – keso (ser)

r - wymawia sie jak polskie r przyklad: pero – pero (lecz, ale) Natomiast należy pamietać że gdy w pisowni wystepuje podwojne rr wówczas wymawia sie jak mocne dlugie rr. Przykład: perro - perro (pies), tierra – tjerra (ziemia)

s – podobnie jak polskie s, czasami nawet jak sz, przykład: casa – kasa (dom) t - jak polskie t. u - jak polskie u. (Patrz też dyftong, wtedy u zmienia się w ł, np. cuatro – kłatro (cztery) v – tak jak w przypadku litery b (v = b) czyli na początku wyrazu, oraz po m i n, wymawiamy jak polskie b, w innych przypadkach na pograniczu b i w. np. vaca – baca (krowa), vale – bale (w porządku) x - wymawia sie jak: ks, przyklad: taxi – taksi, explicar – eksplikar (wytłumaczyć)

y – jako spójnik, wymawiamy jak polskie i np. Tú y él - Ty i on (y jest tutaj samotne i wymówimy jak i). W pozostałych przypadkach jak podobnie jak polskie j lub dż (zależy jaki rejon) Np. soy – soj (jestem) yo = dżo lub jo (ja) z - wymowa jest zbliżona do angielskiego th (thank you) i przypomina polskie niewyrazne s, przykład: quizás: kissas - być może.

Wróć